Επεισόδιο 8ο

Που είναι όλοι;..
Το σκέφτομαι μέσα μου, αλλά κι εγώ η ίδια αναρωτιέμαι τι εννοώ με το όλοι. Ποιους εννοώ όλους; Αυτούς που θα δω μια φορά τη βδομάδα και για να μη νιώθω μόνη μου αποκαλώ φίλους μου; ή αυτούς στη δουλειά που κάθε μέρα τα λέμε πολύ ωραία..αλλά αν δεν πάω στη δουλειά και μια βδομάδα μπορεί να μην με πάρουν ούτε ένα τηλέφωνο. Με κούρασε όλο αυτό. Με κούρασε η Αθήνα του σήμερα. Μου έλειψαν οι παλιές μέρες..πιο μικρή, πιο χαρούμενη. Τώρα...τίποτα. Πες δυνατά το πρώτο πράγμα που σου ρχεται στο μυαλό..λέω συχνά για να κάνω μόνη μου ψυχοθεραπεία, και το μόνο που λέω..
ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ.
Έχω την απίστευτη ανάγκη να ξαναγίνω μέρος ενός συνόλου. Μέλος μιας παρέας. Κομμάτι κάποιων που θα νοιάζονται τι κάνω.

Αυτή είναι η Δήμητρα του σήμερα. Καμία σχέση με τη Δήμητρα του χτες. Όλοι την παίνευαν.. για τις παρέες της. Για την πλάκα της. Για το πόσο "αλητάκι" ήταν, που ήταν όλοι μέρα έξω. Γνωστή για τις κρεπάλες με φίλους. Πρόθυμη για βόλτα κάθε στιγμή. Τώρα..μόνο αυτό έμεινε ίδιο. Η προθυμία. Μια προθυμία όμως χωρίς καμιά ανταπόκριση..ανταπόκριση απο πουθενά.

Πως βγαίνει κανείς σε αναζήτηση φίλων το 2011;; ..