Επεισόδιο 8ο

Που είναι όλοι;..
Το σκέφτομαι μέσα μου, αλλά κι εγώ η ίδια αναρωτιέμαι τι εννοώ με το όλοι. Ποιους εννοώ όλους; Αυτούς που θα δω μια φορά τη βδομάδα και για να μη νιώθω μόνη μου αποκαλώ φίλους μου; ή αυτούς στη δουλειά που κάθε μέρα τα λέμε πολύ ωραία..αλλά αν δεν πάω στη δουλειά και μια βδομάδα μπορεί να μην με πάρουν ούτε ένα τηλέφωνο. Με κούρασε όλο αυτό. Με κούρασε η Αθήνα του σήμερα. Μου έλειψαν οι παλιές μέρες..πιο μικρή, πιο χαρούμενη. Τώρα...τίποτα. Πες δυνατά το πρώτο πράγμα που σου ρχεται στο μυαλό..λέω συχνά για να κάνω μόνη μου ψυχοθεραπεία, και το μόνο που λέω..
ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ.
Έχω την απίστευτη ανάγκη να ξαναγίνω μέρος ενός συνόλου. Μέλος μιας παρέας. Κομμάτι κάποιων που θα νοιάζονται τι κάνω.

Αυτή είναι η Δήμητρα του σήμερα. Καμία σχέση με τη Δήμητρα του χτες. Όλοι την παίνευαν.. για τις παρέες της. Για την πλάκα της. Για το πόσο "αλητάκι" ήταν, που ήταν όλοι μέρα έξω. Γνωστή για τις κρεπάλες με φίλους. Πρόθυμη για βόλτα κάθε στιγμή. Τώρα..μόνο αυτό έμεινε ίδιο. Η προθυμία. Μια προθυμία όμως χωρίς καμιά ανταπόκριση..ανταπόκριση απο πουθενά.

Πως βγαίνει κανείς σε αναζήτηση φίλων το 2011;; ..

Επεισόδιο 7ο

- Ρε φίλε να σου πω κάτι, λέει με ύφος ειρωνικό ο Άκης
- Ακούω! ..  Απαντάει με ύφος εν μέρει ενθουσιώδες το φιλαράκι του με το βλέμμα του όμως στραμμένο στην εφημερίδα.
- Βασικά πρώτα θα σε ρωτήσω και μετά θα σου πω. Τι θα 'κανες αν κέρδιζες 500 ευρώ;
- Θα θελα να πάω κανένα ταξίδι ρε μαλάκα αλλά βάλε κάτι ακόμα γιατί αυτά δε φτάνουν. Όνειρο είναι τι τσιγκουνεύεσαι;..
Γέλια...
- Αντε λέγε. Ταξίδι θα κανες;
- Ε ναι ρε φίλε. Αν έβρισκα παρέα θα κανα κανένα ταξιδάκι. Γιατί ρωτάς σου περισσεύουν και θες να μου τα δώσεις;
- Καλά θα ταν. Όχι απλά σκεφτόμουν κάτι το πρωί και νομίζω σοκαρίστηκα..
- Τι ρε;;..Έγινε κάτι;
- Ναι έγινε. Έγινε φίλε. Ξέρεις τι έγινε; Ότι τα όνειρά μας τελειώνουν εδώ που αρχίζει το όνειρο "να'χα 500 ευρώ...να πληρώσω τους λογαριασμούς μου.."
Γέλια πολλά... Μια αλήθεια ειπώθηκε, ωραία ειπωμένη. Άσχημη όμως στο άκουσμα. Άσχημη. Αγχωτική. 
- Λοιπόν, άσε τις φιλοσοφίες και πες.. θα πιούμε κανένα ποτάκι το βράδυ;
- Δε ξέρω ρε φίλε. Λεφτά δεν παίζουν. Δεν μπορώ πάλι να ζητήσω. Μου'δωσαν προχτές και πλήρωσα κάποιους λογαριασμούς και τώρα δεν έχω φράγκο. Μπορεί να μου δώσουν σήμερα οπότε να χω...
- Και τι θα κάνεις ρε μαλάκα; Μέσα θα κάτσεις;
- Ε ναι..
Λες και μένα μου αρέσει..

Eπεισόδιο 6ο

- Καλησπέρα κ.Καθηγητά, τι κάνετε;
- Καλώς τον! Καλά αγόρι μου, εσύ; πώς πάει;
- Καλά, τα ψιλοπροχώρησα αυτά που λέγαμε. Θέλετε να σας στείλω ένα report να το προωθήσετε μήπως δείξει ενδιαφέρον κανένα περιοδικό;
- Είναι έτοιμο για δημοσίευση δηλαδή;
- Ε ναι. Έτσι νομίζω. Δουλεύει κανονικά. Έγραψα και την αναφορά. Να σας το στείλω αργότερα;
- Ναι στείλτο και τα ξαναλέμε.
- Έγινε, καλημέρα.
..Ξύπνημα στις 9 για να μιλήσουμε για 10'. Και πάλι...σιγά μην προωθηθεί. Πάλι πόρτα θα φάμε. Λεφτά για ερευνητικά δεν υπάρχουν. Χειρότερη εποχή για να γίνω επιστήμονας δεν θα μπορούσα να είχα διαλέξει. Απορώ τελικά αν ο λόγος που συνεχίζω να το κυνηγάω και να τρώω πόρτες είναι γιατί μ'αρεσει ή γιατί απλά δεν έχω βρεί κανέναν καλύτερο στόχο να βάλω. Κι αν πω να βρω καμιά δουλειά.. σιγά μη βρώ. Κανείς δε βρίσκει. Εμένα θα περιμένουν οι εταιρίες; 
Πάλι site μάλλον θα φτιάχνω και χαζοπρογράμματα από δω κι από κει να βγάζω κανένα χαρτζιλίκι. Γιατί για λεφτά, ούτε για αστείο. Τι θα κάνω ρε πούστη μου; Μήπως βαδίζω εντελώς λάθος;..
Θα αρχίσω να κοιτάω και τις προκυρήξεις του δημοσίου έτσι όπως πάω. Ευτυχισμένη θα την κάνω τη μάνα μου. Όσο το σιχαίνομαι σαν σκέψη, άλλο τόσο το λαχταρώ όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να βγαίνει ο μήνας και να μπαίνει ένα χιλιάρικο στην τσέπη μου. Τι μαλακίες κάνω; Με τι βλακείες ασχολούμαι; Πήγα να κάνω την κ@βλα μου επάγγελμα αλλά αν συνεχίσω έτσι θα πεινάω μια ζωή.  Ουφ.. πολύ προβληματισμός για αρχή της βδομάδας. 
Για όλους έχει ο θεός.. έτσι λέει η γιαγιά μου. 
Παρήγορο απλά; ή σοφό;
Θα δείξει! 

Επεισόδιο 5ο

- Θα κάτσουμε εδώ; Τι λές;
- Ναι, ναι εδώ. Μια χαρά είναι.
Όταν κάνω λίγο καιρό να βγω ξεχνάω εντελώς ότι παρόλο που εγώ μένω σπίτι ο κόσμος συνεχίζει και βγαίνει. Όπως καθε Πέμπτη έτσι και σήμερα δικαιώνομαι. Ο κόσμος που βγαίνει την Πέμπτη είναι πολύ ωραίος. 
- Τι θα πιούμε;
- Μπύρες;
- Μπύρες!!!
- Ναι ναι μπύρες.
Οι μπύρες φτάνουν μέσα σε λιγότερο από 5 λεπτά αρκετά για να σκανάρω τον κόσμο γύρω μου και να εγκλιματιστώ. Τα κορίτσια τα ψιλολένε αλλά εγώ είμαι σε φάση εγκλιματισμού και για λίγη ώρα απέχω και χαζεύω.
- Λοιπόν; Τα νέα σου;
Η ερώτηση με ξυπνάει από το λίθαργο των σκέψεων και επανέρχομαι..
- Νέα; Μακάρι να 'χα νέα. Δουλειά και γενικά ησυχία. Πολύ ησυχία.. ανησυχητική ησυχία.
Γέλια..
- Άντε ρε! Που τα πουλάς αυτά; Εσύ και η ησυχία είστε δυο έννοιες αντίθετες! Σε λίγο θα μας πεις κι ότι δε βγαίνεις..ασ'τα αυτά και λέγε! Βρήκες κανένα γκομενάκι και χάθηκες έτσι; Τι έγινες;
- Τίποτα ρε αλήθεια!
Η Δήμητρα, η Μαρία και η Κατερίνα ήταν πολύ καλές φίλες στη σχολή. Μετά άρχισαν λίγο να χάνονται. Βγαίνουν ανά διαστήματα αλλά.. όχι όπως παλιά.
- Άντε καλά, μπορεί και να σε πιστέψουμε. Γιατί δε βγαίνεις; Δουλειά πολύ;
- Εεε όχι πολύ αλλά έχω βαρύνει! Γέρασα!..
Ακολουθούν γέλια!...
- Γυρνάω από τη δουλειά και βαριέμαι να βγώ. Σκέφτομαι και το πρωινό ξύπνημα της επομένης και βαριέμαι ακόμα περισσότερο.
- Λοιπόν, τώρα που βγήκες όμως θα τα σπάσουμε οκ; Φέρνω σφηνάκια..
- Ώχ κατάλαβα...κακή αρχή.
Ήδη το κλίμα έχει ελαφρύνει. Ο πάγος που υπήρχε λόγο του χρονικού διαστήματος που είχαν να ειδωθούν έσπασε και τώρα χαλαρές πλέον μπορούν να μιλήσουν και να περάσουν καλά.
- Άντε γεια μας
- Γεια μας.. είναι ωραία εδώ. Παίζει τέλεια μουσική.
- Ναι, είναι. Εμείς ερχόμαστε συχνά.
Λίγο οι κουβέντες για τα παλιά τα φοιτητικά, λίγο οι προβληματισμοί για το σήμερα σε χιουμοριστικό όμως επίπεδο, λίγο τα ανύπαρκτα γκομενικά τους θέματα αρκούν για να περάσει ένα βράδυ ευχάριστο. Όμορφο. Απλό. Τόσο απλό αλλά τόσο όμορφο. Λίγη καλή παρέα και 2 μπύρες αρκούν για να περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβεις.
Απέναντι μου κάθεται ένας τύπος που μόνο αδιάφορος δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Κάθεται μόνος του στο μπαρ και μιλάει συνεχώς με το παιδί που δουλεύει μέσα αλλά και με τους σερβιτόρους. Τα κορίτσια έχουν πλάτη οπότε δεν μπορούν να διαπιστώσουν τι είναι αυτό που μου έχει κλέψει την προσοχή. Είναι πολύ ωραίος. Απλά ντυμένος αλλά πολύ στυλάτα. Βγάζει έναν αντρισμό αλλά το πρόσωπό του δείχνει ότι πρέπει να είναι το πολύ στην ηλικία μου. Μπορεί και μικρότερος!!
Ωπ! Βλέπει ότι κοιτάω.. τώρα πρέπει να το παίξω λίγο αδιάφορη. Συμμετέχω εν τω μεταξύ κανονικότατα στην κουβέντα των κοριτσιών οπότε κανείς δεν παίρνει είδηση τίποτα. Μάλλον είναι του μαγαζιού. Αλλιώς μόνο φυσιολογικό δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ότι κάθεται μόνος του...
- Κορίτσια τα σφηνάκια αυτά είναι κερασμένα.
Ο μπάρμαν με το φιλαράκι του σηκώνουν τα ποτήρια τους και .. τα κατεβάζουμε.
Ουφ! Τι ήταν αυτό τώρα;.. Με την απορία θα μείνω μάλλον.
Η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα. Έχουμε θυμηθεί παλιά χαζά σκηνικά και γελάμε συνεχώς. Τον βλέπω να κοιτάει ανα διαστήματα κι όλο αυτό μ'εχει εξιτάρει και μου 'χει τονώσει την αυτοπεποίθηση.  Μετά από λίγο κι άλλα σφηνάκια μόνο που τώρα τα φέρνει ο μπάρμαν από μέσα..
- Κορίτσια; Αυτά για σας..Άκη;;
Ο τύπος έρχεται γιατί τα ποτήρια είναι 5. Ταχυπαλμία στο έπακρο...και μέχρι να καταλάβω πως αφήνω το σφηνάκι στο μπάρ κι ένα χέρι δίπλα μου απλώνεται..
- Ακης.
- Δήμητρα. Χάρηκα Άκη.
Αυτόν τον τρόπο γνωριμίας, το να συνοδεύω δηλαδή το χάρηκα από το όνομα του ατόμου που μόλις είχα γνωρίσει τον απέκτησα στα φοιτητικά μου χρόνια όταν συνειδητοποιήσα ότι δε συγκρατούσα ονόματα και είχα διαπιστώσει ότι κάνοντας αυτό μετά δεν τα ξεχνούσα. Βέβαια τώρα έγινε από συνήθεια καθότι η περίπτωση να ξεχνούσα το όνομά του ήταν απλά απίθανη.
- Πως και μόνο κορίτσια; Τους αφήσατε τους άντρες να δουνε το μάτς;...
- Μπα... τους αφήσαμε γενικά..
..λέω και δεν έχω καταλάβει ούτε κι εγώ τι εννοούσα.. πόσο μάλλον αυτός. Το ότι δεν υπάρχουν άντρες να αφήσουμε ήθελα να πώ αλλά.. δεν ήθελα να ακουστεί έτσι γιατί θα ήταν απελπιστικό..
- Απαράδεκτοι που σας άφησαν να βγείτε έτσι μόνες πάντως γιατί εγώ αν ήμουν στη θέση τους θα ανησυχούσα.
- Δεν υπάρχει κανείς να ανησυχεί.
..λέω και θεωρώ ότι πλέον έχει καταλάβει. Σειρά μου..
- Εσύ πως και μόνος; Σε στεναχώρησε η κοπέλα σου και βγήκες να τα πιεις;;
- Δεν έχω κοπέλα, κάνω κανένα μεροκάματο εδώ όταν δεν βγαίνω γιατί είμαι φοιτητής.
- Πόσο χρονών;
...
...
...και η κουβέντα συνεχίζεται έτσι. Είναι φοιτητής. Είναι από Χαλκίδα. Είναι στο 7ο έτος. Προσπαθεί να τελειώσει κλπ κλπ....και;;;
Είπαμε καληνύχτα κι έφυγε. Πως θα τον ξαναδώ; Που θα τον βρω;;
Με το που τελειώνω την κουβέντα τα κορίτσια μου κάνουν νόημα και φεύγουμε. Δε ρωτάω καν γιατί. Το μυαλό μου είναι εκεί. Τώρα;;
Πάω σπίτι και ξαπλώνω..άντε τώρα να κοιμηθείς.

Επεισόδιο 4ο

Κυριακή. Ωραίες μέρες οι Κυριακές και οι αργίες. Πόσο μάλλον οι γιορτές. Για όλους ακτός από αυτόν. Όταν έμενε Αθήνα, την Κυριακή το πρωί ξυπνούσε από τα τηλέφωνα. Ο ένας έταζε τσίπουρα στο μικρολίμανο, άλλος ψησίματα στο μπαλκόνι του, άλλος ατελείωτους καφέδες και βόλτες και οι προτάσεις έπεφταν βροχή. Τώρα...τίποτα.
Τώρα ο Άκης την Κυρική απλά ξυπνάει όσο πιο αργά μπορεί για να είναι λιγότερες οι ώρες που θα είναι κλεισμένος σπίτι του. Πόσο του άρεζαν οι Κυριακές. Γιατί κατάντησαν έτσι; Πού πήγαν όλοι;
Όταν είσαι μόνος σου οι χειρότερες μέρες είναι αυτές που όλοι κανονίζουν κάτι.. Όλοι κάτι κάνουν και ο Άκης είναι σπίτι. Ακόμα και οι γονείς του την Κυριακή κάπου τρώνε.. κι αυτός τίποτα.
Να μαγειρέψει.. καμία πιθανότητα.. οπότε τα κλασσικά. Delivery, Friends, και το αγαπημένο του άσκοπο σερφάρισμα. Οι γνωστοί του, είναι κλασσικά φοιτητάκια που το πρηγούμενο βράδυ έχουν πιεί ότι στερεό και υγρό κυκλοφορεί και τώρα θα κοιμούνται μέχρι το απόγευμα..
Να πιάσω το τηλέφωνο να πάρω κανέναν... αλλά ποιον;
Πως κατάντησα έτσι ρε πούστη.  Εγώ αλλιώς τα ονειρευόμουν όλα. Να πάρω τη μικρή που με καμάκωνε χτες στο ίντερνετ;;;;...μπα..μαλακία. Κανένα κωλόμωρο θα'ναι. Τίποτα δε θα χω να πω. Τίποτα να κάνω. Βαρεμάρα. Ένα γρήγορο τσεκάρισμα αρκεί...
"Κυριακή..ήλιος..και τσίπουρα"
"Που θα πιουμε τις κυριακάτικες μπύρες μας;::"
"Υπομονή μέχρι το επόμενο σάββατο. Το χθεσινό ήταν το πρώτο...αλλά όχι το τελευταίο!"
"Κορίτσια..τι θα κάνουμε σήμερα;;;"
...τι κακό είναι αυτό με τη διαφήμιση της χαράς του κεφιού και της αισιοδοξίας στο facebook; 
Νιώθω να μη με χωράει το γαμώσπιτο.
-Έλα μπαμπά, τι κάνετε που είστε;
-Έλα αγόρι μου, καφέ πίνουμε και θα πάμε για φαί με τον κ.Γιώργο. Εσύ τι θα κάνεις;
Δεν έχω περάσει περίδοο της ζωής μου που να σιχαίνομαι περισσότερο αυτήν την ερώτηση.
- Δε ξέρω θα δω.
- Έγινε παλικάρι μου. Ήθελες κάτι;
- Όχι, όχι έτσι πήρα. Έγινε τα λέμε
- Γεια σου αγόρι μου.
Δε θέλω να μείνω μέσα. Ήθελα να βγω..ήθελα. Είμαι 26 χρονών και πιο μόνος από ποτέ. 
Και ναι. Είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται.

Επεισόδιο 3ο

- Τι ώρα είπες θα φύγεις;
- Ε να μη με πιάσει βράδυ. Την κάνω σε λίγο.
- Να'ρχεσαι ρε μαλάκα. Ωραία περάσαμε.
- Πω πω όντως.. ήταν πολύ καλά. Θυμήθηκαμε και λίγο τα παλιά. Κάψιμο.
- Να'ρχεσαι. Ακούς;
- Έγινε φίλος.. Ευχαριστώ για όλα.
- Εγώ για την παρέα. Καλό δρόμο.
...και η πόρτα κλείνει. Πάλι μόνος. Νιώθει ωραία με το σπίτι γεμάτο. Ο Μίλτος είναι παλιόφιλος. Σχολή μαζί. Συγκάτοικοι παλιότερα. Από τότε που έφυγε, η ζωή του Αλέξη άλλαξε αρκετά. Και όταν κάνει κανένα καλό και εμφανίζεται οι μπαταρίες του Αλέξη γεμίζουν. Αραλίκη μαζί το βράδυ. Μπύρες στο μπαλκονάκι με θέα τα σκαλάκια της Πάτρας. Μπύρες. Τσιγάρο. Κουβέντα. Κι όταν ξυπνούσαν το πρωί, παρόλο που αργούσαν να ανταλλάξουν κουβέντα, η αίσθηση του να είναι κάποιος δικό σου στο χώρο, διώχνει κάθε μοναχική σκέψη. Φιλαράκια. Πολύ καλά αλλά οι ζωές τους είναι μακρυά.
Κι άντε τώρα να συνηθίσεις. Πωω τον μαλάκα τον συνήθισα. 5 μέρες κάθησε και τώρα το σπίτι μου φαίνεται άδειο. Με ποιον θα πω εγώ μαλακίες πριν κοιμηθώ. Με ποιον θα παραγγείλω βρωμιές στις 3 το πρωί. Μαλακία είναι να'σαι μόνος. Πρέπει να βρω καμιά γκόμενα. Δε παλεύεται άλλο αυτή η κατάσταση. Ούτε αυτή η μοναξιά. Θα φρικάρω. 
Η μέρα είναι μέρα. Περνάει πιο γρήγορα. Οι βραδυνές ώρες νομίζω ότι σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες κρατάνε 180 λεπτά αντί για 60. Θα στρωθώ να διαβάσω από αύριο γιατί θα μαζευτούν πάλι τα φοιτητάκια πίσω και θα με χώσει ο άλλος να διορθώσω γραπτά, να κάνω καμιά επιτήρηση και θα μείνει πάλι πίσω το διδακτορικό.
Έκανε ένα μπάνιο κι άραξε. Πρέπει να ετοιμάσει κάτι έγγραφα για το πανεπιστήμιο αλλά η διάθεση του δεν τον αφήνει.
Πόσο καλύτερα είναι όλα με παρέα.
Πιάνει το τηλέφωνο.
- Έλα ρε. Τι κάνεις;
- Καλά αδερφούλη εσύ;
- Καλά. Έφυγε ο Μίλτος κι άραξα.
- Μόνος;
- Εντελώς.
- Άντε απόλαυσε την ησυχία σου. Όλα καλά;
- Ναι, ναι μια χαρά. Θα αρχίσω να πηγαίνω σχολή πάλι από αύριο να μπω σε ρυθμό. Εσύ;
- Εγώ μια χαρά. Είμαι με τον Κωνσταντίνο έξω και σε λίγο θα πάμε σπίτι.
- Οκ μικρή. Να προσέχεις. Καλά να περάσετε.
- Φιλαααάκια..
Να και κάποιος που περνάει καλά. Δε θα περάσει με τίποτα έτσι η ώρα.

Επεισόδιο 2ο

Όταν ξυπνάς νωρίς στην Αθήνα σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι μπορεί τελικά να μην έχει και τόσο ζέστη σήμερα. Η δροσιά στο μετρό όμως συνδυάζεται από μια αφόρρητη πολυκοσμία που σε κάνει τελικά να ξαναθυμηθείς ότι μέχρι το μεσημέρι θα βράζει ο τόπος και ο μοναδικός παράδεισος θα είναι το γραφείο και η δροσιά του κλιματιστικού.
Η Δήμητρα ακολουθεί το ίδιο πρόγραμμα, κάθε πρωί εδώ και 10 μήνες. Ξύπνημα στις 7 παρά τέταρτο, ετοιμασία 45 λεπτών και μετά μετρό. Το σπίτι της στην Πανόρμου της έμεινε κληρονομιά από τα φοιτητικά της χρόνια. Παρόλο που η ζωή της άλλαξε συνεχίζει να κρατάει πράγματα από τα φοιτητικά της χρόνια. Δεν έχουν περάσει παρά μονο 2 χρόνια κι όμως όλα είναι τόσο διαφορετικά.
Στη δουλειά, τυπικές καλημέρες. Είναι νωρίς και όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές. Κόσμος φτάνει συνεχώς ενώ αρκετοί ανεβοκατεβαίνουν φτιάχνοντας τον πρωινό τους καφέ που θα τους κρατήσει παρέα μέχρι το μεσημέρι.
Οι λίγο πιο παλιοί φτάνουν πάντα μαζί οπότε κάθονται έξω και κάνουν το πρωινό τους τσιγάρο λέγοντας ανοησίες ή σχολιάζοντας τα αφεντικά.
Η "Design&Art" είναι μια νέα εταιρία στο χώρο της γραφιστικής και ακόμα δεν έχει βρει απόλυτα τον προσανατολισμό της. Αναλαμβάνει κάθε είδους υπηρεσία γραφιστικής. Από εξώφυλλα άλμπουμ και αφίσες μέχρι καταλόγους εστιατορίων καθώς και δημιουργία LOGO και τώρα τελευταία και WebDesign. Αν εξαιρέσεις 2-3 άτομα όλοι οι υπόλοιποι είναι γύρω στα 30. Η Δήμητρα είναι η "μικρή". Οι ιδέες της ακούγονται πάντοτε με θετική διάθεση αλλά χαρακτηρίζονται ως ενθουσιώδεις και μπαίνουν στην άκρη.
Τη γεμίζει η δουλειά της. Όταν μπήκε στο τμήμα της αρχιτεκτονικής δεν ονειρεύτηκε ποτέ να χτίσει σπίτια. Δεν την ενθουσίασαν ποτέ οι μακέτες. Μπήκε στην αρχιτεκτονική γιατί με τέτοιο βαθμό δε γινόταν να πάει στο ΤΕΙ Γραφιστικής.  Το αν το έχει μετανιώσει δε θα το μάθει ποτέ γιατί πολύ απλά δε θα μάθει ποτέ τι θα γινόταν αν πήγαινε εκεί.
Η δουλειά είναι μετρημένη. Η Δήμητρα έχει αναλάβει να χρωματίσει ένα Logo για μια μικρή αλυσίδα σούπερ-μάρκετ. Θα ετοιμάσει 4 - 5 ιδέες για να διαλέξει μόνη της από αυτές τις 3 και να τις δώσει πιο "πάνω" για φιλτράρισμα και για παρατηρήσεις. Είναι εύκολη διαδικασία οπότε το άνοιγμα του υπολογιστή την οδηγεί αυτόματα στο αργόσχολο σερφάρισμα μιας και κανείς δεν μπορεί να δει την οθόνη της όταν κάθεται στο γραφείο της. Ταξιδεύει πάντα σε μέρη όπου το γραφείο της δεν είναι απλά ένα έπιπλο δίπλα σε πολλά άλλα, αλλά γραφείο με την έννοια του χώρου. Του χώρου που χωρίζεται με πόρτα από τα άλλα, πόρτα που για να ανοίξει πρέπει να δώσει αυτή το οκ..ταξίδια μακρυνά. Τέτοιες σκέψεις κάνει τις μέρες που νιώθει να αδικείται.
Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Έχει κέφια. Κατάφερε - παρά την κούραση - να βγει χτες το βράδυ και μάλιστα να περάσει και καλά. Κι ενώ συνήθως το πρωινό ξύπνημα την κάνει να μετανιώνει για τα χθεσινοβραδυνά σήμερα ούτε το ξύπνημα την πρόδωσε. Ξύπνησε φρέσκια, ένιωθε όμορφα, και η κοινωνική συναναστροφή της χτες με ορισμένα κάθε άλλο παρά αδιάφορα άτομα αποτέλεσε καλύτερο δυναμωτικό κι από τη Βιταμίνη C που προτείνει ανεπιφύλακτα η μανούλα.
Οι σκέψεις για το χθεσινό βράδυ λοιπόν και ο αγαπημένος της σταθμός αποτέλεσαν την καλύτερη παρέα στο χρωματισμό του Logo, με αποτέλεσμα η ώρα να πάει 2, τα Logo να είναι σχεδόν έτοιμα και η Δήμητρα χαρούμενη γιατί της αρέσει πολύ να βυθίζεται όταν κάνει μια δουλειά που την ευχαριστεί.
Πάει και η σημερινή μέρα. Εύκολη. Ευχάριστη.
Τώρα μετρό. Στάση στο Σούπερ - Μαρκετ για τα απαραίτητα και... πάνω που σκεφτόταν τα απαραίτητα..γιατί όλα τα σούπερ - μάρκετ έχουν στα logo τους τα χρώματα κόκκινο και μπλε;;;Θα το ψάξω να μου λυθεί η απορία. Ευτυχώς εγώ έσπασα λίγο το βαρετό αυτό καλούπι.
Και μετά ακολουθεί ο απαραίτητος παραλληλισμός.. Μακάρι να μπορούσα να σπάσω και της καθημερινότητας μου το καλούπι όσο εύκολα και φυσικά δε χρησιμοποίησα το μπλε και το κόκκινο στο logo που χρωμάτισα σήμερα. Λες κι αυτό να είναι τόσο απλό;..