Κυριακή. Ωραίες μέρες οι Κυριακές και οι αργίες. Πόσο μάλλον οι γιορτές. Για όλους ακτός από αυτόν. Όταν έμενε Αθήνα, την Κυριακή το πρωί ξυπνούσε από τα τηλέφωνα. Ο ένας έταζε τσίπουρα στο μικρολίμανο, άλλος ψησίματα στο μπαλκόνι του, άλλος ατελείωτους καφέδες και βόλτες και οι προτάσεις έπεφταν βροχή. Τώρα...τίποτα.
Τώρα ο Άκης την Κυρική απλά ξυπνάει όσο πιο αργά μπορεί για να είναι λιγότερες οι ώρες που θα είναι κλεισμένος σπίτι του. Πόσο του άρεζαν οι Κυριακές. Γιατί κατάντησαν έτσι; Πού πήγαν όλοι;
Όταν είσαι μόνος σου οι χειρότερες μέρες είναι αυτές που όλοι κανονίζουν κάτι.. Όλοι κάτι κάνουν και ο Άκης είναι σπίτι. Ακόμα και οι γονείς του την Κυριακή κάπου τρώνε.. κι αυτός τίποτα.
Να μαγειρέψει.. καμία πιθανότητα.. οπότε τα κλασσικά. Delivery, Friends, και το αγαπημένο του άσκοπο σερφάρισμα. Οι γνωστοί του, είναι κλασσικά φοιτητάκια που το πρηγούμενο βράδυ έχουν πιεί ότι στερεό και υγρό κυκλοφορεί και τώρα θα κοιμούνται μέχρι το απόγευμα..
Να πιάσω το τηλέφωνο να πάρω κανέναν... αλλά ποιον;
Πως κατάντησα έτσι ρε πούστη. Εγώ αλλιώς τα ονειρευόμουν όλα. Να πάρω τη μικρή που με καμάκωνε χτες στο ίντερνετ;;;;...μπα..μαλακία. Κανένα κωλόμωρο θα'ναι. Τίποτα δε θα χω να πω. Τίποτα να κάνω. Βαρεμάρα. Ένα γρήγορο τσεκάρισμα αρκεί...
"Κυριακή..ήλιος..και τσίπουρα"
"Που θα πιουμε τις κυριακάτικες μπύρες μας;::"
"Υπομονή μέχρι το επόμενο σάββατο. Το χθεσινό ήταν το πρώτο...αλλά όχι το τελευταίο!"
"Κορίτσια..τι θα κάνουμε σήμερα;;;"
...τι κακό είναι αυτό με τη διαφήμιση της χαράς του κεφιού και της αισιοδοξίας στο facebook;
Νιώθω να μη με χωράει το γαμώσπιτο.
-Έλα μπαμπά, τι κάνετε που είστε;
-Έλα αγόρι μου, καφέ πίνουμε και θα πάμε για φαί με τον κ.Γιώργο. Εσύ τι θα κάνεις;
Δεν έχω περάσει περίδοο της ζωής μου που να σιχαίνομαι περισσότερο αυτήν την ερώτηση.
- Δε ξέρω θα δω.
- Έγινε παλικάρι μου. Ήθελες κάτι;
- Όχι, όχι έτσι πήρα. Έγινε τα λέμε
- Γεια σου αγόρι μου.
Δε θέλω να μείνω μέσα. Ήθελα να βγω..ήθελα. Είμαι 26 χρονών και πιο μόνος από ποτέ.
Και ναι. Είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται.
Επεισόδιο 3ο
- Τι ώρα είπες θα φύγεις;
- Ε να μη με πιάσει βράδυ. Την κάνω σε λίγο.
- Να'ρχεσαι ρε μαλάκα. Ωραία περάσαμε.
- Πω πω όντως.. ήταν πολύ καλά. Θυμήθηκαμε και λίγο τα παλιά. Κάψιμο.
- Να'ρχεσαι. Ακούς;
- Έγινε φίλος.. Ευχαριστώ για όλα.
- Εγώ για την παρέα. Καλό δρόμο.
...και η πόρτα κλείνει. Πάλι μόνος. Νιώθει ωραία με το σπίτι γεμάτο. Ο Μίλτος είναι παλιόφιλος. Σχολή μαζί. Συγκάτοικοι παλιότερα. Από τότε που έφυγε, η ζωή του Αλέξη άλλαξε αρκετά. Και όταν κάνει κανένα καλό και εμφανίζεται οι μπαταρίες του Αλέξη γεμίζουν. Αραλίκη μαζί το βράδυ. Μπύρες στο μπαλκονάκι με θέα τα σκαλάκια της Πάτρας. Μπύρες. Τσιγάρο. Κουβέντα. Κι όταν ξυπνούσαν το πρωί, παρόλο που αργούσαν να ανταλλάξουν κουβέντα, η αίσθηση του να είναι κάποιος δικό σου στο χώρο, διώχνει κάθε μοναχική σκέψη. Φιλαράκια. Πολύ καλά αλλά οι ζωές τους είναι μακρυά.
Κι άντε τώρα να συνηθίσεις. Πωω τον μαλάκα τον συνήθισα. 5 μέρες κάθησε και τώρα το σπίτι μου φαίνεται άδειο. Με ποιον θα πω εγώ μαλακίες πριν κοιμηθώ. Με ποιον θα παραγγείλω βρωμιές στις 3 το πρωί. Μαλακία είναι να'σαι μόνος. Πρέπει να βρω καμιά γκόμενα. Δε παλεύεται άλλο αυτή η κατάσταση. Ούτε αυτή η μοναξιά. Θα φρικάρω.
Η μέρα είναι μέρα. Περνάει πιο γρήγορα. Οι βραδυνές ώρες νομίζω ότι σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες κρατάνε 180 λεπτά αντί για 60. Θα στρωθώ να διαβάσω από αύριο γιατί θα μαζευτούν πάλι τα φοιτητάκια πίσω και θα με χώσει ο άλλος να διορθώσω γραπτά, να κάνω καμιά επιτήρηση και θα μείνει πάλι πίσω το διδακτορικό.
Έκανε ένα μπάνιο κι άραξε. Πρέπει να ετοιμάσει κάτι έγγραφα για το πανεπιστήμιο αλλά η διάθεση του δεν τον αφήνει.
Πόσο καλύτερα είναι όλα με παρέα.
Πιάνει το τηλέφωνο.
- Έλα ρε. Τι κάνεις;
- Καλά αδερφούλη εσύ;
- Καλά. Έφυγε ο Μίλτος κι άραξα.
- Μόνος;
- Εντελώς.
- Άντε απόλαυσε την ησυχία σου. Όλα καλά;
- Ναι, ναι μια χαρά. Θα αρχίσω να πηγαίνω σχολή πάλι από αύριο να μπω σε ρυθμό. Εσύ;
- Εγώ μια χαρά. Είμαι με τον Κωνσταντίνο έξω και σε λίγο θα πάμε σπίτι.
- Οκ μικρή. Να προσέχεις. Καλά να περάσετε.
- Φιλαααάκια..
Να και κάποιος που περνάει καλά. Δε θα περάσει με τίποτα έτσι η ώρα.
- Ε να μη με πιάσει βράδυ. Την κάνω σε λίγο.
- Να'ρχεσαι ρε μαλάκα. Ωραία περάσαμε.
- Πω πω όντως.. ήταν πολύ καλά. Θυμήθηκαμε και λίγο τα παλιά. Κάψιμο.
- Να'ρχεσαι. Ακούς;
- Έγινε φίλος.. Ευχαριστώ για όλα.
- Εγώ για την παρέα. Καλό δρόμο.
...και η πόρτα κλείνει. Πάλι μόνος. Νιώθει ωραία με το σπίτι γεμάτο. Ο Μίλτος είναι παλιόφιλος. Σχολή μαζί. Συγκάτοικοι παλιότερα. Από τότε που έφυγε, η ζωή του Αλέξη άλλαξε αρκετά. Και όταν κάνει κανένα καλό και εμφανίζεται οι μπαταρίες του Αλέξη γεμίζουν. Αραλίκη μαζί το βράδυ. Μπύρες στο μπαλκονάκι με θέα τα σκαλάκια της Πάτρας. Μπύρες. Τσιγάρο. Κουβέντα. Κι όταν ξυπνούσαν το πρωί, παρόλο που αργούσαν να ανταλλάξουν κουβέντα, η αίσθηση του να είναι κάποιος δικό σου στο χώρο, διώχνει κάθε μοναχική σκέψη. Φιλαράκια. Πολύ καλά αλλά οι ζωές τους είναι μακρυά.
Κι άντε τώρα να συνηθίσεις. Πωω τον μαλάκα τον συνήθισα. 5 μέρες κάθησε και τώρα το σπίτι μου φαίνεται άδειο. Με ποιον θα πω εγώ μαλακίες πριν κοιμηθώ. Με ποιον θα παραγγείλω βρωμιές στις 3 το πρωί. Μαλακία είναι να'σαι μόνος. Πρέπει να βρω καμιά γκόμενα. Δε παλεύεται άλλο αυτή η κατάσταση. Ούτε αυτή η μοναξιά. Θα φρικάρω.
Η μέρα είναι μέρα. Περνάει πιο γρήγορα. Οι βραδυνές ώρες νομίζω ότι σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες κρατάνε 180 λεπτά αντί για 60. Θα στρωθώ να διαβάσω από αύριο γιατί θα μαζευτούν πάλι τα φοιτητάκια πίσω και θα με χώσει ο άλλος να διορθώσω γραπτά, να κάνω καμιά επιτήρηση και θα μείνει πάλι πίσω το διδακτορικό.
Έκανε ένα μπάνιο κι άραξε. Πρέπει να ετοιμάσει κάτι έγγραφα για το πανεπιστήμιο αλλά η διάθεση του δεν τον αφήνει.
Πόσο καλύτερα είναι όλα με παρέα.
Πιάνει το τηλέφωνο.
- Έλα ρε. Τι κάνεις;
- Καλά αδερφούλη εσύ;
- Καλά. Έφυγε ο Μίλτος κι άραξα.
- Μόνος;
- Εντελώς.
- Άντε απόλαυσε την ησυχία σου. Όλα καλά;
- Ναι, ναι μια χαρά. Θα αρχίσω να πηγαίνω σχολή πάλι από αύριο να μπω σε ρυθμό. Εσύ;
- Εγώ μια χαρά. Είμαι με τον Κωνσταντίνο έξω και σε λίγο θα πάμε σπίτι.
- Οκ μικρή. Να προσέχεις. Καλά να περάσετε.
- Φιλαααάκια..
Να και κάποιος που περνάει καλά. Δε θα περάσει με τίποτα έτσι η ώρα.
Επεισόδιο 2ο
Όταν ξυπνάς νωρίς στην Αθήνα σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι μπορεί τελικά να μην έχει και τόσο ζέστη σήμερα. Η δροσιά στο μετρό όμως συνδυάζεται από μια αφόρρητη πολυκοσμία που σε κάνει τελικά να ξαναθυμηθείς ότι μέχρι το μεσημέρι θα βράζει ο τόπος και ο μοναδικός παράδεισος θα είναι το γραφείο και η δροσιά του κλιματιστικού.
Η Δήμητρα ακολουθεί το ίδιο πρόγραμμα, κάθε πρωί εδώ και 10 μήνες. Ξύπνημα στις 7 παρά τέταρτο, ετοιμασία 45 λεπτών και μετά μετρό. Το σπίτι της στην Πανόρμου της έμεινε κληρονομιά από τα φοιτητικά της χρόνια. Παρόλο που η ζωή της άλλαξε συνεχίζει να κρατάει πράγματα από τα φοιτητικά της χρόνια. Δεν έχουν περάσει παρά μονο 2 χρόνια κι όμως όλα είναι τόσο διαφορετικά.
Στη δουλειά, τυπικές καλημέρες. Είναι νωρίς και όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές. Κόσμος φτάνει συνεχώς ενώ αρκετοί ανεβοκατεβαίνουν φτιάχνοντας τον πρωινό τους καφέ που θα τους κρατήσει παρέα μέχρι το μεσημέρι.
Οι λίγο πιο παλιοί φτάνουν πάντα μαζί οπότε κάθονται έξω και κάνουν το πρωινό τους τσιγάρο λέγοντας ανοησίες ή σχολιάζοντας τα αφεντικά.
Η "Design&Art" είναι μια νέα εταιρία στο χώρο της γραφιστικής και ακόμα δεν έχει βρει απόλυτα τον προσανατολισμό της. Αναλαμβάνει κάθε είδους υπηρεσία γραφιστικής. Από εξώφυλλα άλμπουμ και αφίσες μέχρι καταλόγους εστιατορίων καθώς και δημιουργία LOGO και τώρα τελευταία και WebDesign. Αν εξαιρέσεις 2-3 άτομα όλοι οι υπόλοιποι είναι γύρω στα 30. Η Δήμητρα είναι η "μικρή". Οι ιδέες της ακούγονται πάντοτε με θετική διάθεση αλλά χαρακτηρίζονται ως ενθουσιώδεις και μπαίνουν στην άκρη.
Τη γεμίζει η δουλειά της. Όταν μπήκε στο τμήμα της αρχιτεκτονικής δεν ονειρεύτηκε ποτέ να χτίσει σπίτια. Δεν την ενθουσίασαν ποτέ οι μακέτες. Μπήκε στην αρχιτεκτονική γιατί με τέτοιο βαθμό δε γινόταν να πάει στο ΤΕΙ Γραφιστικής. Το αν το έχει μετανιώσει δε θα το μάθει ποτέ γιατί πολύ απλά δε θα μάθει ποτέ τι θα γινόταν αν πήγαινε εκεί.
Η δουλειά είναι μετρημένη. Η Δήμητρα έχει αναλάβει να χρωματίσει ένα Logo για μια μικρή αλυσίδα σούπερ-μάρκετ. Θα ετοιμάσει 4 - 5 ιδέες για να διαλέξει μόνη της από αυτές τις 3 και να τις δώσει πιο "πάνω" για φιλτράρισμα και για παρατηρήσεις. Είναι εύκολη διαδικασία οπότε το άνοιγμα του υπολογιστή την οδηγεί αυτόματα στο αργόσχολο σερφάρισμα μιας και κανείς δεν μπορεί να δει την οθόνη της όταν κάθεται στο γραφείο της. Ταξιδεύει πάντα σε μέρη όπου το γραφείο της δεν είναι απλά ένα έπιπλο δίπλα σε πολλά άλλα, αλλά γραφείο με την έννοια του χώρου. Του χώρου που χωρίζεται με πόρτα από τα άλλα, πόρτα που για να ανοίξει πρέπει να δώσει αυτή το οκ..ταξίδια μακρυνά. Τέτοιες σκέψεις κάνει τις μέρες που νιώθει να αδικείται.
Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Έχει κέφια. Κατάφερε - παρά την κούραση - να βγει χτες το βράδυ και μάλιστα να περάσει και καλά. Κι ενώ συνήθως το πρωινό ξύπνημα την κάνει να μετανιώνει για τα χθεσινοβραδυνά σήμερα ούτε το ξύπνημα την πρόδωσε. Ξύπνησε φρέσκια, ένιωθε όμορφα, και η κοινωνική συναναστροφή της χτες με ορισμένα κάθε άλλο παρά αδιάφορα άτομα αποτέλεσε καλύτερο δυναμωτικό κι από τη Βιταμίνη C που προτείνει ανεπιφύλακτα η μανούλα.
Οι σκέψεις για το χθεσινό βράδυ λοιπόν και ο αγαπημένος της σταθμός αποτέλεσαν την καλύτερη παρέα στο χρωματισμό του Logo, με αποτέλεσμα η ώρα να πάει 2, τα Logo να είναι σχεδόν έτοιμα και η Δήμητρα χαρούμενη γιατί της αρέσει πολύ να βυθίζεται όταν κάνει μια δουλειά που την ευχαριστεί.
Πάει και η σημερινή μέρα. Εύκολη. Ευχάριστη.
Τώρα μετρό. Στάση στο Σούπερ - Μαρκετ για τα απαραίτητα και... πάνω που σκεφτόταν τα απαραίτητα..γιατί όλα τα σούπερ - μάρκετ έχουν στα logo τους τα χρώματα κόκκινο και μπλε;;;Θα το ψάξω να μου λυθεί η απορία. Ευτυχώς εγώ έσπασα λίγο το βαρετό αυτό καλούπι.
Και μετά ακολουθεί ο απαραίτητος παραλληλισμός.. Μακάρι να μπορούσα να σπάσω και της καθημερινότητας μου το καλούπι όσο εύκολα και φυσικά δε χρησιμοποίησα το μπλε και το κόκκινο στο logo που χρωμάτισα σήμερα. Λες κι αυτό να είναι τόσο απλό;..
Η Δήμητρα ακολουθεί το ίδιο πρόγραμμα, κάθε πρωί εδώ και 10 μήνες. Ξύπνημα στις 7 παρά τέταρτο, ετοιμασία 45 λεπτών και μετά μετρό. Το σπίτι της στην Πανόρμου της έμεινε κληρονομιά από τα φοιτητικά της χρόνια. Παρόλο που η ζωή της άλλαξε συνεχίζει να κρατάει πράγματα από τα φοιτητικά της χρόνια. Δεν έχουν περάσει παρά μονο 2 χρόνια κι όμως όλα είναι τόσο διαφορετικά.
Στη δουλειά, τυπικές καλημέρες. Είναι νωρίς και όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές. Κόσμος φτάνει συνεχώς ενώ αρκετοί ανεβοκατεβαίνουν φτιάχνοντας τον πρωινό τους καφέ που θα τους κρατήσει παρέα μέχρι το μεσημέρι.
Οι λίγο πιο παλιοί φτάνουν πάντα μαζί οπότε κάθονται έξω και κάνουν το πρωινό τους τσιγάρο λέγοντας ανοησίες ή σχολιάζοντας τα αφεντικά.
Η "Design&Art" είναι μια νέα εταιρία στο χώρο της γραφιστικής και ακόμα δεν έχει βρει απόλυτα τον προσανατολισμό της. Αναλαμβάνει κάθε είδους υπηρεσία γραφιστικής. Από εξώφυλλα άλμπουμ και αφίσες μέχρι καταλόγους εστιατορίων καθώς και δημιουργία LOGO και τώρα τελευταία και WebDesign. Αν εξαιρέσεις 2-3 άτομα όλοι οι υπόλοιποι είναι γύρω στα 30. Η Δήμητρα είναι η "μικρή". Οι ιδέες της ακούγονται πάντοτε με θετική διάθεση αλλά χαρακτηρίζονται ως ενθουσιώδεις και μπαίνουν στην άκρη.
Τη γεμίζει η δουλειά της. Όταν μπήκε στο τμήμα της αρχιτεκτονικής δεν ονειρεύτηκε ποτέ να χτίσει σπίτια. Δεν την ενθουσίασαν ποτέ οι μακέτες. Μπήκε στην αρχιτεκτονική γιατί με τέτοιο βαθμό δε γινόταν να πάει στο ΤΕΙ Γραφιστικής. Το αν το έχει μετανιώσει δε θα το μάθει ποτέ γιατί πολύ απλά δε θα μάθει ποτέ τι θα γινόταν αν πήγαινε εκεί.
Η δουλειά είναι μετρημένη. Η Δήμητρα έχει αναλάβει να χρωματίσει ένα Logo για μια μικρή αλυσίδα σούπερ-μάρκετ. Θα ετοιμάσει 4 - 5 ιδέες για να διαλέξει μόνη της από αυτές τις 3 και να τις δώσει πιο "πάνω" για φιλτράρισμα και για παρατηρήσεις. Είναι εύκολη διαδικασία οπότε το άνοιγμα του υπολογιστή την οδηγεί αυτόματα στο αργόσχολο σερφάρισμα μιας και κανείς δεν μπορεί να δει την οθόνη της όταν κάθεται στο γραφείο της. Ταξιδεύει πάντα σε μέρη όπου το γραφείο της δεν είναι απλά ένα έπιπλο δίπλα σε πολλά άλλα, αλλά γραφείο με την έννοια του χώρου. Του χώρου που χωρίζεται με πόρτα από τα άλλα, πόρτα που για να ανοίξει πρέπει να δώσει αυτή το οκ..ταξίδια μακρυνά. Τέτοιες σκέψεις κάνει τις μέρες που νιώθει να αδικείται.
Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Έχει κέφια. Κατάφερε - παρά την κούραση - να βγει χτες το βράδυ και μάλιστα να περάσει και καλά. Κι ενώ συνήθως το πρωινό ξύπνημα την κάνει να μετανιώνει για τα χθεσινοβραδυνά σήμερα ούτε το ξύπνημα την πρόδωσε. Ξύπνησε φρέσκια, ένιωθε όμορφα, και η κοινωνική συναναστροφή της χτες με ορισμένα κάθε άλλο παρά αδιάφορα άτομα αποτέλεσε καλύτερο δυναμωτικό κι από τη Βιταμίνη C που προτείνει ανεπιφύλακτα η μανούλα.
Οι σκέψεις για το χθεσινό βράδυ λοιπόν και ο αγαπημένος της σταθμός αποτέλεσαν την καλύτερη παρέα στο χρωματισμό του Logo, με αποτέλεσμα η ώρα να πάει 2, τα Logo να είναι σχεδόν έτοιμα και η Δήμητρα χαρούμενη γιατί της αρέσει πολύ να βυθίζεται όταν κάνει μια δουλειά που την ευχαριστεί.
Πάει και η σημερινή μέρα. Εύκολη. Ευχάριστη.
Τώρα μετρό. Στάση στο Σούπερ - Μαρκετ για τα απαραίτητα και... πάνω που σκεφτόταν τα απαραίτητα..γιατί όλα τα σούπερ - μάρκετ έχουν στα logo τους τα χρώματα κόκκινο και μπλε;;;Θα το ψάξω να μου λυθεί η απορία. Ευτυχώς εγώ έσπασα λίγο το βαρετό αυτό καλούπι.
Και μετά ακολουθεί ο απαραίτητος παραλληλισμός.. Μακάρι να μπορούσα να σπάσω και της καθημερινότητας μου το καλούπι όσο εύκολα και φυσικά δε χρησιμοποίησα το μπλε και το κόκκινο στο logo που χρωμάτισα σήμερα. Λες κι αυτό να είναι τόσο απλό;..
Επεισόδιο 1ο
Δε παλεύεται η ζωή εδώ.
Η πρώτη σκέψη του κάθε πρωί. Κι έπειτα, καφές σκέτος, τσιγάρο στριφτό και άσκοπο σερφάρισμα.
Το σπίτι του άδειο. Σχεδόν σαν από μετακόμιση. Ένας καναπές γωνιακός και μια τηλεόραση είναι τα βασικά κομμάτια.
Ας ρίξω πάλι μια ματιά για καμιά δουλειά είναι η σκέψη που κάνει πέφτωντας σε κάτι φερέλπιδα μηνύματα τύπου 4.238 θέσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις...
Αυτός είναι ο Άκης. Είναι 26 χρονών. Απόφοιτος του τμήματος Μαρκετινγκ κι Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά Master στο Manchester και τώρα πίσω.. στην πόλη του σε αναζήτηση δουλειάς ή καλύτερα ...ζωής. Πιάνει το κινητό και..
- Θα πιούμε κανένα καφέ;
- Ναι πότε;
- Τώρα γιατί; Έχεις να κάνεις κάτι;
- Όχι τίποτα, ετοιμάσου κι έρχομαι να σε πάρω. Ciao..
Δόντια, μαλλιά, ένα τζιν ένα φανελάκι κι έτοιμος. Πρακτικός, γρήγορος, μια ματιά στον καθρέφτη και.. έτοιμος κι ωραίος.
Νιώθει κεφάτος. Υποβόσκει μια θετική διάθεση χωρίς να βασίζεται πουθενά. Ο καφές έξω καθημερινές είναι γι'αυτόν μια απόλαυση που δεν αλλάζει εύκολα. Μια καλή εφημερίδα, ένα φιλαράκι και λίγη δροσιά είναι τα 3 απαραίτητα συστατικά.
- Να'τος ο τρελός!
- Πες μου ότι είδες χτες τον αγώνα;
Γέλια..
- Τον είδα και μετά μίλησα και με Δημήτρη και τον κορόιδευα που το πήρε προσωπικά.
...
Άσκοπες κουβέντες, άσκοποι καφέδες και περνάει το πρωινό. Μετά φαΐ στο πατρικό και μετά πάλι σπίτι.
Η πρώτη σκέψη του κάθε πρωί. Κι έπειτα, καφές σκέτος, τσιγάρο στριφτό και άσκοπο σερφάρισμα.
Το σπίτι του άδειο. Σχεδόν σαν από μετακόμιση. Ένας καναπές γωνιακός και μια τηλεόραση είναι τα βασικά κομμάτια.
Ας ρίξω πάλι μια ματιά για καμιά δουλειά είναι η σκέψη που κάνει πέφτωντας σε κάτι φερέλπιδα μηνύματα τύπου 4.238 θέσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις...
Αυτός είναι ο Άκης. Είναι 26 χρονών. Απόφοιτος του τμήματος Μαρκετινγκ κι Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά Master στο Manchester και τώρα πίσω.. στην πόλη του σε αναζήτηση δουλειάς ή καλύτερα ...ζωής. Πιάνει το κινητό και..
- Θα πιούμε κανένα καφέ;
- Ναι πότε;
- Τώρα γιατί; Έχεις να κάνεις κάτι;
- Όχι τίποτα, ετοιμάσου κι έρχομαι να σε πάρω. Ciao..
Δόντια, μαλλιά, ένα τζιν ένα φανελάκι κι έτοιμος. Πρακτικός, γρήγορος, μια ματιά στον καθρέφτη και.. έτοιμος κι ωραίος.
Νιώθει κεφάτος. Υποβόσκει μια θετική διάθεση χωρίς να βασίζεται πουθενά. Ο καφές έξω καθημερινές είναι γι'αυτόν μια απόλαυση που δεν αλλάζει εύκολα. Μια καλή εφημερίδα, ένα φιλαράκι και λίγη δροσιά είναι τα 3 απαραίτητα συστατικά.
- Να'τος ο τρελός!
- Πες μου ότι είδες χτες τον αγώνα;
Γέλια..
- Τον είδα και μετά μίλησα και με Δημήτρη και τον κορόιδευα που το πήρε προσωπικά.
...
Άσκοπες κουβέντες, άσκοποι καφέδες και περνάει το πρωινό. Μετά φαΐ στο πατρικό και μετά πάλι σπίτι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)